داروهای آنتاگونیست گیرنده دوپامین

داروهای آنتاگونیست گیرنده دوپامین از قدیمی ترین داروهای ضد جنون است.از دهه 1950 با کشف شدن کلرپرومازین اولین مشتقات داروهای فنوتیازینی و اولین آنتاگونیست گیرنده دوپامین مصرف این گروه از داروها گسترده شد.در سال های اخیر داروهای ضدجنون بیشتری نیزکشف شده است که به نظر میرسد این داروها در درمان بیماران پسیکوتیک و اختلال اسکیزوفرنی بین 50تا 75 درصد بهبود قابل توجهی مشاهده شده است.حدود 90% از بیماران سایکوتیک به هر صورتی از این داروها نفع میبرند.

نام گذاری داروهای آنتاگونیست گیرنده دوپامین

متاسفانه تا کنون حداقل دوز موثر داروهای آنتاگونیست گیرنده دوپامین مشخص نشده است و به همین دلیل امکان دارد به بیماران بیشتر یا کمتر از حد نیاز دارو بدهند.مصرف این دارو در دوزهای بالا علائمی مثل بی حرکتی،آپاتی و اختلال شناختی ایجاد می کند.

نام های مختلفی برای این دارو مشخص شده است ازجمله:نورولپتیک ها،ماژور وآنتی ساکوتیک

نام نورولپتیک توسط پیر دنیکر پیشنهاد شده است زیرا او به عوارض عصبی این دارو معتقد بود.این واژه بر اساس این مشاهده بود که عوارض جانبی عصبی به طور اجتناب ناپذیری با فعالیت های آنتی ساکوتیک ها همراه می باشد.

مکانیزم اثر داروهای آنتاگونیست گیرنده دوپامین

ویژگی های فارماکوکینتیک داروهای آنتاگونیست گیرنده دوپامین و آنتی سایکوتیک بسیار متفاوت است.کاربرد این تفاوت در استفاده بالینی از داروها نقش مهمی دارد.تیوگزانتین و فنوتیازین ها در مسیرهای متابولیک و ساختار های شیمیایی اشتراک و شباهت های زیادی دارند.این امر در مورد بوتیروفنون و دیفنیل بوتیل پیپریدین نیز صدق می کند.باتوجه به بررسی هایی که روی کلرپرومازین و هالوپریدول  انجام شده فارماکوکینتیک داروهای طولانی اثر با داروهای کوتاه اثر تفاوت های زیادی دارد.روش کار آنتاگونیست گیرنده دوپامین و داروهای ضد جنون از طریق بلوک کردن گیرنده های D دوپامینی است.